چو نی می نالم از داغ جدایی
دریغا ای نسیم آشنایی
چنان گشتم غبار آلود غربت
که نشناسم که خود بودم کجایی

 چرا آخر تو باما جنگ داري
حديثي تازه از نيرنگ داري

 چه غريبانه نشستم چشم به راهت تک و تنها
چه کنم وقتي که نيستي منم و دنياي غمهام

 چرا قصد سفر كرد او ز پيشم
چرا من از دهانش گفت بيشم
چه ديد از من كه وقت رفتنش گفت
اسير دست رؤياهاي خويشم

 چه کنم دست خودم نیست که یادت نکنم 
خواستی گل نشوی تا به تو عادت نکنم ...

 چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهر مقصود

ندانستم که این دریاچه موج خون فشان دارد

 چه داند کسی غیر پروردگار

که فردا چه بازی کند روزگار؟

 چو دیدم خوار خود را، از در آن بی وفا رفتم

رسد روزی که قدر من بداند، حالیا رفتم

 چه شیرین آمدی شوری به دل انداختی، رفتی

نگاهی کردی و کار دلم را ساختی، رفتی

 چراغی کهنه ام وقت است خـاموشم کنی ، کم کم

مــن آن افســانــه ام بایـــد فـراموشم کنی ، کم کم

 چهل شب است که خواب غروب مى بینند

پرنـدگـان غـزل مـرده زمیـن بـى تو...........

 چگونه شاد شود اندرون غمگينم؟

به اختيار كه از اختيار بيرون است

 چه شدي پنجره ي شوق چرا بسته شدي

شايد از هم نفسي با دل ما خسته شدي

 چون مـيروي بي من مرو

اي جان جان بي تن مرو